Blyde Rivier

Donderdag 21 februari...

En zo zijn we begonnen aan onze zesde roadtrip op Zuid-Afrikaanse bodem: met een volgeladen Zinoke rijdend op de zwoele stem van King Elvis, koffiestops en lachen met de Afrikaanse namen van dorpkes die we passeren. Geef toe, 3 weken aan een stuk werken verdient een break... eerst en vooral aangezien mijn tedere wederhelft er niet jonger op wordt! Ons Citygolfke brengt ons voor Bart z'n verjaardag een verlengd weekendje naar de Blyde River Canyon in Mpumalanga. Ten tweede hebben we nog een vrij lang lijstje van plaatskes die we hier moeten gezien hebben. En last but not least, 3 weken doorbrengen op't verloskwartier van Pelonomi (inclusief de weekends) is best vermoeiend!
 
Ik werk er nu bijna 3 maand als volwaardig assistent en dat vereist dringend een update. Het was een zot avontuur op zich om de nodige documenten bij elkaar te vinden, vooral dan voor mn erkenning als arts hier. Maar achteraf gezien was het misschien toch 'meant to be'… Ik zag me echt niet van de ene op de andere dag als assistant beslissingen nemen op't verloskwartier van Pelonomi, en had het hoogstwaarschijnlijk na 1 wacht opgegeven. October en november waren enerzijds wat frustrerend met het hele paperassengedoe, maar anderzijds heb ik wat kunnen inlopen, kon ik gewend raken aan het ziekenhuis, het werktempo, de protocols en ziektebeelden. En toegegeven, toen het begin december voor echt was, heb ik een aantal bangelijke momentjes beleefd. Het is zeker niet altijd simpel geweest, vooral tijdens de wachten heb ik in het begin afgezien… plots mijn eigen superviseren voor een keizersnede bij een patiente die al eens twee keizersnedes gehad heeft, 3 foetale noden tegelijkertijd en beslissen welke prioriteit moet krijgen, zwangerschapsvergiftingen met vrouwen die in longoedeem gaan en geintubeerd moeten worden: EK HET BAIE GESWEET! Eerlijk, ik had niet verwacht dat ne wacht zo zwaar kon zijn, 'k weet ook nie goe nie hoe'k 't gevoel in benen post-wacht moet beschrijven… maar steunkouskes waren geen slegt idee nie. Vorige zaterdag (16/02) een nieuw record gebroken met 14 keisersnitte! Slapen is dan ook echt geen optie tijdens een wachtje in Pelonomi! Ook het tempo waarop een kliniekdagje eraan toe gaat, is best intensief. De beslissingen nie altij simpel nie.
MAAR... hoe ik mijn Pelonomi werkweekje vandaag bekijk: BAIE SALIG! De bagage ervaring van de afgelopen maanden en 't zelfvertrouwen dat ik gekweekt heb: GEWELDIG. Ik heb enorm veel geleerd van de beside teaching, 't is iets wat ik me in België niet zou kunnen voorstellen: met 15 doktors rond een patiënt staan en die van kop tot teen bestuderen, zware (en soms vernederende) ondervragingen door de consultanten van dienst, zijnde Dr Mogosho, Dr Mgumuzulu, Dr Hanekom, Dr Erasmus, en Dr Nortjé... ze hebben me al heel wat klinisch wijzer gemaakt. Op mijn honderste zelfstandige sectio op Afrikaanse bodem gaan we straks ook een glaasje klinken. See one, do one, teach one... de huisdokters die onze manusjes-van-alles zijn moeten binnenkort aan hun community service beginnen en zijn verondersteld in noodsituaties een sectio te doen. Als assistent is het onze taak hun sectio's te leren: best STRESSY, aangezien dat naaldje af en toe in 't rond vliegt. Sommigen gaan der nogal voor en hebben gene schrik dat mes te gebruiken, maar 't blijft dan wel mijn verantwoordelijkheid als er iets fout gaat... Maar ook hier begin ik de controle te krijgen! Ik moet me post-wacht verontschuldigen bij Bart voor mijn nogal frontaal gedrag en waanzinnen in mijn slaap, maar het is zalig zot avontuur.
 
Klein detail, hoewel ik sinds 1 december officieel ben aangesteld, heb ik tot de dag van vandaag nog geen salaris gezien. December was precies niet zo'n goed moment om mijn aanstelling te laten goedkeuren. Enerzijds omdat op administratief vlak niet echt veel gebeurd in Zuid-Afrika tijdens de maanden december en januari, anderzijds omdat 't Departement van Gezondsheidszorg zo goed als bankroet was verklaard. Ik kan de namen niet volgen van hoge pieten die aangesteld werden als hoofd van dit departement, en 'k had ook even gevreesd dat het nooit in orde zou komen, maar vorige week is mijn 'appointment letter' EINDELIJK goedgekeurd... Neje, ni 't einde van die storie, er volgen blijkbaar nog een aantal andere brieven, maar 't zou in orde moeten komen, en met een beetje geluk ga ik ook terugbetaald worden voor de afgelopen maanden. Het moet gezegd: TIA! Dit kan enkel op Afrikaans grondgebied toch? De secretaresse van dienst is niet echt een grote help, en amai, wat heb ik me al gefrustreerd aan dat mens... Enfin, 't was misschien niet zo'n goed idee post-wacht na 14 sectio's bij de grote baas van Pelonomi aan te kloppen, maar mijn emo-momentje heeft precies toch wel wat geholpen! Dus 't komt in orde, alleen op zn Afrikaans. Al een geluk dat Bart op de een of andere manier der in slaagt altijd een hoger salaris te krijgen dan eigenlijk voorzien was.
En voila se, nog een uurke voor we onze eerste tussenstop bereiken. We gaan onze Afrikaanse half-time met een zalig verlengd weekendje vieren...
 
Drie dagen later… op de terugweg! (24/02)

Ongetwijfeld, Blyde River Canyon is uitverkozen tot ons ALLERMOOISTE-tot-hiertoe-geziene stukje natuurgebied. Na een tussenstop en overnachting in Middelburg, begonnen we vrijdagochtend aan de Panoramaroute, en die route heeft zijn naam zeker verdiend! De weersomstandigheden waren vrijdag niet optimaal, maar gaven ons mysterieuze landschappen. Zaterdag ochtend stralend blauwe hemel, en ons Zinoke leidde ons achtereenvolgens naar:
· De Mac Mac waterval, een uit een sprookje geplukt tafereel, inclusief de regenboog
· De Mac Mac poele waar we een fris duikske namen... 'Mac Mac' misschien omdat het landschaps iets Schots had?!?
· De fameuze pannekoeken van Harrie's pancake bistro
· God's Window... een spectaculair uitzicht over de lage velden die tot Kruger en Mozambique leiden
· Bourke's Luck potholes gevormd door 't kolkende water daar waar de Blyde Rivier en de Treur Rivier samenkomen
· De Blyde River Canyon met de Three Rondavels wat zo een scene uit Lord of the Rings zou kunnen zijn...
We kampeerden in het Forever Blyde River Canyon resort, vol schattige blauwbalaapkes (zo noemen wij ze toch, aangezien ze bizarre blauwe teelballekes hebben, volgens Googleman de Groene Meerkat) en bavianen. 't Was niet gelogen dat we op onze hoede moesten zijn. We waren nog geen 5 minuten onze tent aan 't opzetten en 1 van onze troetelknufbeestjes was al bijna ontvoerd. We waagden ons ook aan een zalige hickingtrail... Enfin, ’t Was PRACHTIG! Laat de fotokes tot zich spreken!
 

En van Blyde Rivier Canyon was het vorige maandag weer ‘back-to-reality’ in Pelonomi. Een stevig kliniekdagje op maandag, inclusief met een tekort aan bedden voor op te nemen patiënten. Een zalig heftig wachtje op dinsdag... kon terug buitenlucht inademen op woensdagmiddag. Van daar rechtstreeks naar Universitas voor de Kliniese Activiteite. Donderdag mn patiënten zien en de ‘kliniekfoon’ beheren = om de 7 minuten een telefoontje ontvangen uit alle uithoeken van Vrijstaat (om zotjes van te worden!). Een grappig telefoontje maakte het goed... de dokter die me een patiënte refereerde en zelf vroeger als huisdokter in Pelonomi werkte, vertelde me dat ze Pelonomi vroeger tot ‘Smellenomi’ hadden gedoopt. Ek verstaan! En vrijdag heb ik mijn eerste twee totale abdominale hysterectomiën mogen doen, echt super! ’t Was eerste beetje stressen dat mijn operatielijst zou geschrapt worden omdat het anesthesie-machine beetje raar deed, maar ’t is met wat vertraging in orde gekomen. En toegegeven, ben der fier op! Na 16u begonnen aan de wacht... amai, ‘k heb dus écht wel steunkousen nodig! Vanavond is ’t relaxen, genieten, en een glaasje wijn klinken: om mijn eerste hysterectomiën te vieren en Bart om die slechte toetsen even te vergeten! SANTé