R.I.P. Zino?

We zijn nu 4 twee weken getrouwd en de mensen vragen ons steeds: "How is married life?" Wel, just hetzelfde… Hier zijn de meesten wel iets conservatiever en betekent een huwelijk meestal wel ingrijpende veranderingen. Het is hier geen uitzondering om nog niet samen te wonen voor ge trouwt. Wij wonen echter al min of meer samen sinds de tweede week dat we elkaar kenden.

Ondertussen is het hier wat ge officieel herfst moet noemen. Als ge goed kijkt valt er hier en daar wel eens een blaadje van nen boom, maar elke andere gelijkenis met de Belgische herfst houdt hier wel op. De Bloemfontijnse herfst (om Zuid-Afrika niet over een kam te scheren, wat ge echt wel niet kunt doen) is kurkdroog (als ge de vuistgrootte hagelstenen negeert). Net zoals de winter en de lente trouwens. Het weer is sinds een maand geleden echt wel omgeslagen, maar overdag is het hier nog een aangename 20 tot 25 graden. Ideaal baseballweer zouden we kunnen zeggen. Jaja, blijkbaar marcheert den baseball in Merchtem ook zonder mij, maar precies toch iets minder. Zolang de Kleine maar weet dat ik fitter ben dan ooit tervoren en mijn kruis-spieren flexibeler dan de doorsnee amateur balet-danser. Maar we dwalen af. 's Nachts is het hier frisser geworden. Slechts enkele graden. Vorige week durfde het zelfs efkes te vriezen. Ge moet weten dat de huizen hier totaal geen verwarming of isolatie hebben. En daardoor ook spotgoedkoop zijn eigenlijk. Met ons loon zouden we hier een dikke villa met zwembad hebben.

Het weer dus. Koud 's nachts. Geen probleem voor een doorwinterde scout met de eeuwige korte broek en sandalen. Onnozele dokter/volleyballsters blijken er iets meer moeite mee te hebben. Nu is het effectief een feit dat er in de Heuvelstraat 161 in Geraardsbergen een soort microklimaat heerst. Echt waar trouwens. Niets dat wat extra nocturnaal knuffelen niet kan oplossen. De warme broek en dito sloefen zijn ondertussen wel ingepalmd. Mijn advocaat heeft bevestigd dat sinds we getrouwd zijn, ik geen eigen bezit meer heb. Ik kan dus niet meer spreken over mijn warme broek en warme sloefen.

Verder blijft Bloemfontein Bloemfontein. De studenten zijn nog even dom en de negerkes nog even vruchtbaar. Sinds we getrouwd zijn is het hier eigenlijk superdruk geworden op 't werk. Evy doet nu gynaecologie ipv obstetrie, effe wennen dus. Maar naar mijn bescheiden mening is er niet zo veel verschil tussen nen buik opensnijden en er een negerke uit halen en nen buik opensnijden en er ne vleesboom ter grootte van ne voetbal uit halen. Opereerkundig, niet ethisch, laat daar aub geen misverstanden over bestaan.

Ondertussen hebben mijn studenten hun "main test" gedaan. Het was beter dan hun "class test", maar verre van goed. De laatste week moest ik ook nog het examen opstellen en alle 110 laboverslagen verbeteren. Als overuren uitbetaald werd, waren we rijk. De kindjes moeten hier trouwens 40% hebben op hun "course mark" om te mogen meedoen aan het examen. Als het aan mij lag mocht nog niet den helft mee doen, maar ik ben niet den baas van de CUT. Blijkbaar is niet mee mogen doen aan het examen eerder een uitzondering. Het is algemeen erkend dat de studenten verschrikkelijk slecht scoren op de twee toetsen. Gelukkig zijn er de labo's en hun verslagen waar men "creatief" mee kan omspringen. Mijn creatieve zelve heeft er voor kunnen zorgen dat slechts 4 van de 55 studenten niet mogen mee doen met het examen. Waar zijn we in godsnaam mee bezig?

Maar in al mijn C2H60-ethousiasme ik zou nog bijna de oorsprong van de blog-titel vergeten te vermelden. Deze ochtend omstreeks 7u30, luttele minuten nadat ik Evy had afgedropt voor zowat 30 uur van je reinste (of rijnste?) vrouwelijk nachtpaard, hoorde ik BOTS. Nee geen botsblutsbuske, een feit dat mij ook wel verbaasde. Een kammioneke van Centlec, de plaatselijke electrabel. Ik haat elactrabel als de pest trouwens, maar dat verhaal vol afschuwelijke en deels ongeloofelijke, volledig absoluut ware feiten zou me dan weer doen laten afdwalen van de essentie. De auto voor mij stopt, ik ook (via een vriendelijk verzoek aan Zino, onze auto, met behulp van de rempedaal). Het kammioneke achter mij bleek niet zo een meeloper te zijn. Bots-bluts-schuif-nog-bluts-auto… De achterkant is 1 grote bluts en de voorbumper is ook niet meer wat hij geweest is. Ikzelf kom er van af met een rapke op mijn been (sorry voor mijn Merchtem dialect). Uiteraard niets wat een prive-dokter kan oplos nie. Tijdens de les heb ik redelijk wat verwarde fouten gemaakt op het bord, dus er is een licht vermoeden van mentale schade. Een andere verklaring zou natuurlijk kunnen zijn dat ik een echte verstrooide professor aan het worden ben. Gelukkig was de dader, de traffic police en de gewone police super vriendelijk, behulpzaam en (vreemd genoeg) efficient. De panel-beater schatte de schade op zowat 37000 rand (een dikke 3000 euro), wat in de buurt komt van de waarde van Zino. Ik het echter het vermoeden dat daar de emotionele waarde niet is bijgeteld. Hooplik volg er nie die verdik nie dat ons Zino is afgeschrijf. Moontlik moet ons soek naar een nuu motor... Die Afrikaans avontuur gaan door!

Baie meer nuus volg...