De eerste schooldag

Maandag begon het scholeke weer. En zoals de kindjes moeten gaan winkelen om een boekentaske en ne pennezak te kopen, moest den deze gaan winkelen om andere kleren te kopen. Ik zou mezelf een half jaar geleden nog zot hebben verklaard, moest ik weten dat ik bij 35 graden een lange broek en schoenen zou aandoen. Nuja, er is een nieuw departementshoofd en die staat er op dat de lecturers "long trousers and closed shoes" dragen tijdens het academiejaar.

Vandaag hoorde ik een andere lesgever, netjes uitgedost met kostuum en blinkende schoenen, bijna opscheppen dat hij zijn lessen niet echt voorbereidt en tijdens de les zelf wel ziet wat hij doet. Ik maakte mezelf de bedenking dat het misschien beter is om indruk te maken met goed les te geven en niet met er goed uit te zien. Hoewel dat laatste uiteraard relatief is. Soit, een combinatie van beide kan ook niet slecht zijn natuurlijk.

Mijn eerste les was dinsdag, dus kon ik maandag al eens oefenen in mezelf doodzweten. Meteen bedacht ik ook het concept van een "korte broeken en sandalen dag". Laat me dat even verduidelijken. In België hebben we zoiets als de dikke truien dag. In plaats van op een koude dag de verwarming hoger te zetten, kan je gerust een dikkere trui aan doen. Nu in plaats van op een warme dag de airco wat kouder te zetten, kan je ook gerust een korte broek en sandalen aan doen.

Maandagavond had ik nog een deel van de eerste les geoefend en was ik me aan het bedenken wat nu effectief de beste strategie zou zijn als een leerling mij bedrijgt met een mes. Weglopen of een klets in zijn gezicht geven? Er spookte ook menig filmtafereel door mijn hoofd. Je kent dat wel: onhandelbare klas, vliegerkes, propkes, grote bakkes, slechte punten,… Tot de ideale leeraar verschijnt en de bende ongeregeld in enkele weken omtovert tot een verzameling voorbeeldige studenten.

Dinsdag om 7u55 was het dan zo ver. Alle voorbereidingen waren getroffen, niets werd aan het toeval overgelaten. Dat dacht ik toch althans. Eerst kwam ik tot de vaststelling dat er minder afstandsbedieningen zijn dan projectors. Dat bleek echter niet meteen een probleem te zijn. Leve mijn lange benen! Dan kwam ik tot de vaststelling dat er in de klas geen kabel aanwezig is om mijn laptop met de projector te verbinden. Dus na wat heen en weer geloop kom ik half bezweet en een beetje te laat in de klas.

Wie nu een half heroïsch, keistraf, of bijna ongelooflijk verhaal denkt te lezen, is er aan voor de moeite. De studenten waren onverwacht braaf en oplettend. Lag dat nu aan mijn kleren of mijn manier van lesgeven? Ik hoop en vermoed het laatste. Ik had namelijk okselvijvers, geen das, en geen blinkende ceinture. Die laatste was trouwens toch niet zichtbaar geweest, want mijn hemd stak niet in mijn broek. Wat wel zichtbaar was, was mijn volledige verzameling van 7 borstharen en mijn schoenen die niet meer dan vermomde sportschoenen zijn.

Het was leuk, de studenten leken het interessant te vinden, en ik heb ze verschillende keren kunnen doen lachen. Meer van dat!

En alsof er nog niet genoeg mensen zijn, heeft Evy er nog wat meer op de wereld gezet. In Pelonomi is ze al meer geroutineerd, en ook post-wacht slaagt ze er in min of meer in normaal te functioneren. Af en toe komen er wel engelse woorden uit haar mond als ze gewoon nederlands aan het praten is. Geef echter toe, vergeleken met "do I have to do a c-section", is "gaan we vanavond mushrooms eten" een stevige vooruitgang.