Lesotho

Vooraleer we op deze 31e december aan ons uitgebreid dinerke beginnen en ’t nieuwe jaar van start gaan, willen we onze blog met ons laatste avontuur uit 2012 vullen: een fantastische roadtrip door Lesotho. Mijn 6e wacht heb ik met kerstavond in Pelonomi doorgebracht... een hele belevenis met vroedvrouwen die op en top in kerststemming waren, en jeej, een zalige medley als na middernacht het kerstkindje geboren werd! Ik val waarschijnlijk in herhaling als ik zeg dat het opnieuw een zware wacht werd gevuld met keizersnedes, buitenbaarmoederlijke zwangerschappen en zwangerschapsvergiftigingen. De spoedtelefoon heeft voortdurend gerinkeld met oproepen en doorverwijzingen uit Taba Nchu, Botshabelo, Zastron, Wepener, Smithfield... dorpjes in alle uithoeken van Vrijstaat, met primaire ziekenhuizen waar vaak geen anesthesist aanwezig is, en dus ook geen operaties gebeuren. Place to be: Pelonomi! Maar met een vrij weekje in ’t zicht, hebben ik ook die wacht overleefd. En na onze meer dan geslaagde zelf gemaakte kaaskroketten met kerstdag, begonnen we op 26 december (hier Boxing Day) aan ons Lesotho-avontuur (uit te spreken als Le-Su-Tu, anders denken de mensen blijkbaar dat we ergens een dorpke in België gaan bezoeken).

De twee weken met kerst en nieuwjaar werden verdeeld onder de assistenten en we werkten in 2 teams... de ene helft had vrij met de kerstperiode, de andere helft met nieuwjaar. Ik behoorde tot de tweede groep. Bedoeling was wel dat we rond Bloemfontein bleven, aangezien ik wel kon opgeroepen worden als het te druk werd in het hectische Pelonomi. De grens met Lesotho ligt op 2 uur van Bloemfontein en volgens Googleman heeft Lesotho aan de hele westkant ook gsm-bereik. Ideaal dus, waar het niet dat eens over de grens er niet veel leven meer in mijn gsm zat. Het enige plaatsje waar ik duidelijk bereik had was in Mapoetso, vandaar dat we af en toe een ommekeer moesten maken naar dit dorpje.

Diegenen die ons al wat kennen, weten dat we niet zo’n al te goeie ‘reis-voorbereiders’ zijn. Toch, we hebben onze Zino (gelukkig) gespaard van de kramiekele wegen en waren voorzien van een Honda CRV die we voor 5 dagen hebben gehuurd. Het werd een stevig tochtje van 1400 km door een ongerept stukje Afrika! Dit magisch koninkrijk in de bergen, dat volledig boven de 1000m ligt, in een notendop beschrijven: extreme armoede en pure ongerepte natuur. De vriendelijke Basotho’s (inwoners van het koninkrijk Lesotho) spreken er Sesotho. Kinderen bedelen voortdurend om ‘sweets, sweets, sweets’. Herders met bivakmutsen en stevige dekens om hun schouders (in een temperatuur van 30°!) lopen doelloos met hun kuddes door de Maluti bergen. En de dorpjes in de bergen doen je aan Bokrijk denken. Hopelijk geven de foto’s een beetje een beeld van deze bijzondere bergachtige enclave.

Een korte routebeschrijving die je maar eens moet Google-mapsen: Bloemfontein – Maseru (de hoofdstad van Lesotho) – via Maputsoe naar het Ts’echlanyane National Park – een ommekeer naar Maputsoe (voor gsmbereik) – verder door tot Hlotse richting de Katse Dam – terug naar Maputsoe (voor gsmbereik) en dan via Butha-Buthe naar Mokhotlong – een poging om de steile Sanipas over te steken en de grens met Zuid-Afrika te bereiken (de enige weg in het Oosten die Lesotho trouwens verbindt met Zuid-Afrika) – op 22 km (halfweg deze pas) hebben we door de slechte staat van de wegen een ommekeer moeten maken – terug richting Mokhotlong naar Rafolatsane waar we ons waagden aan een paardentocht – een 91 km (toegegeven onverantwoorde) kramiekele weg naar Thaba-Tseka waar we zo’n dikke 4 uur over gedaan hebben, weliswaar met prachtige uitzichten – en om af te sluiten een prachtige roadtrip langs een 4tal passen waaronder de Blue Mountain pass and God Help me Pass naar Maseru – en uiteindelijk Ladybrand (in Zuid-Afrika) waar we een dagje moesten bekomen!

Enkele toevoegingen… (Bart)
Op vrijdagavond waren we tot in Mokhotlong geraakt. De beschrijving in de Lonely Planet van 2007 was niet meer volledig accuraat. Hier en daar gingen de mensen wel met hun paard naar de winkel, maar ze stonden niet overal geparkeerd. Verder moeten er ondertussen ook al een 20-tal bankautomaten zijn in Lesotho, in plaats van slechts eentje. Toch blijft het een zeer arm, bijna voorhisthorisch land, waar meer dan driekwart overleeft van het eten dat ze zelf kweken op een lapje grond in de bergen.
Nadat we op vrijdag onze Sani-pas-oversteek-poging moesten staken omdat onze huurauto ei zo na in twee was gebroken, vond Evy het toch nog een goed idee om op zaterdag de A3 te nemen. Weliswaar de 3e belangrijkste weg van Lesotho als ge de naam moogt geloven, maar niet meer dat een verschrikkelijk modderwegske door een van de meest afgelegen gebieden van Lesotho. Wetende dat de locals (net zoals ik trouwens) dat nogal een dwaas idee vonden, we daar absoluut geen gsm-bereik hadden en de auto daar simpelweg niet verzekerd was, stond Evy er toch op om het er op te wagen. Gelukkig zijn we er heelhuids door geraakt en was het echt wel de moeite…
Vandaag zijn we verhuisd voor een maandje. We zitten twee straten verder in het huis van een ex-collega van Evy, die verhuisd is naar Australia, om daar op de hond George te passen. George is een 6-jarige boxer die, mocht het bestaan, met gemak het wereldkampioenschap kwijlen zou winnen. Maar voor de rest is het wel ne schat van nen hond!