End of the semester

Het is al weer effe geleden dat ik jullie op de hoogte heb gehouden van mijn reilen en zeilen in de joenaajtetsteets. Het leven gaat hier zijn gewone gangetje, ik ben volledig aangepast aan het leven in Blacksburg en Marie noemt me zelfs al “the little brother I never had”.

Hoe langer je ergens bent, hoe meer mensen je kent, en hoe meer je wordt uitgenodigd om op stap te gaan of naar feestjes te gaan. De laatste twee weken waren op dat gebied nogal heftig, met als gevolg dat ik na 4 weken onthouding terug koffie ben beginnen drinken. Ik heb voor het eerst hier mogen proeven van de openingszinnen van de Amerikaanse vrouwen. Orgineel zijn ze niet, duidelijk en direkt anders wel. Enkele voorbeeldjes: “You have no idea how sexy you are”, “You are way to cute for this party”, “Waaw, you are so hot”,… Als ze dit nu nog zouden combineren met goed bier en goede danscafés, dan overweeg ik om naar hier te verhuizen. Spijtig genoeg heeft zowat elk café 37 tv’s omhoog hangen en is iedereen naar tv aan het kijken en wordt er amper deftige muziek gedraaid. Bovendien kunnen ze niet tappen, kappen ze Chimay in een wijnglas dat zelfs nog niet geschikt is om wijn in te gieten en beweren ze dat Corsendonck wordt gemaakt door paters. Smeerlappen...
Hoogtepunt van de feestjes was zonder twijfel twee weken geleden: het kerstfeestje van psychologie (zowat alle mensen die ik hier ken zijn aan het doktoreren in psychologie). Gratis eten en drank à volonté en een 60-jarige vrouwelijk dj die verbazingwekkend goed kon draaien. Menig professor is bezweken onder de drank.

Werksgewijs gaat het hier ook van een leien dakje. Aangezien ik me hier volledig kan focussen op mijn onderzoek, gaat het hier redelijk vlotjes vooruit. Mijn promotor hier lijkt ook best wel tevreden. “I really think we’re on to something good here” Hij was ook onder de indruk van mijn presentatie van enkele weken gelden, met als gevolg dat ik hem in januari ga leren hoe hij zo’n presentaties moet maken. Deze week hebben we ook eens samen gezeten met de techniekers om de testen te bespreken. In januari of februari ga ik zelf mogen rondsjeezen met twee of drie verschillende auto’s om verbruiksmetingen te doen. Kostprijs: $5000, die ze hier blijkbaar met een glimlach betalen.

Misschien hebben ze er iets van gezegd op het nieuws in België: in Virginia, West-Virginia en Baltimore is vorige vrijdag de grootste sneeuwstorm ooit hier gepasseerd. Gevolg: overal ne voet tot twee voet sneeuw (30 – 60 cm), de elektriciteit die op vele plaatsen uitviel, talloze ongevallen en grote chaos. Ik zelf ben ook niet gespaard gebleven.
Vrijdag ging mijn promotor mij een rit naar huis geven rond 14u, toen het begon te sneeuwen. Hij kreeg echter nog een telefoon en moest plots nog effe vergaderen. Uiteindelijk vertrokken we om 16u30, toen er al 10 cm sneeuw lag. Drie uur, een bijna-dood-ervaring en twee gevoelloze vingers later ben ik thuis geraakt. Het schol hem 2,54 cm (doordenker) of ik zat hier nu waarschijnlijk niet in Denver dit verslagje te typen.
Zaterdag ochtend lag er een goeie 30 – 40 cm sneeuw. Mijn straat is een tweehonder meter buiten de “Blacksburg corporate limits” met als gevolg dat ze hier niet de sneeuw komen weg doen. Grote paniek, want ik moest deze ochtend in Roanoke zijn om op de vlieger te kruipen. Danzij de Italiaanse roommate en de pick-up truck van the one and only Tom Pardikes ben ik er toch geraakt. Straks trekken we de Rocky Mountains in om de feestdagen door te brengen in South Park, Colorado, op een scheet van Aspen en Vail. Snowboarden en gitaar spelen geblazen.

Let's find some freshies, shred the Rockies and rip it!