Virginia Tech, week 3

Mijn derde week in Blacksburg zit er op. Het was voor de eerste keer een “gewone” week, zoals er nog vele zullen volgen.

Het weer is een klein beetje omgeslagen, om van een understatement te spreken. Vorige zondag was het hier nog 20 graden. Zaterdag is het beginnen sneeuwen en sindsdien is de temperatuur nog niet boven het vriespunt geweest. Maar als het sneeuwt kunt ge sneeuwballen smijten. Ons Miranda zegt dat ook altijd. Bart zegt ze, als het sneeuwt... tja, dan kunt ge sneeuwballen smijten eh.

Deze week heb ik voor de eerste keer zelf mijn kleren gestreken. Lukte eigenlijk best nog aardig. Alleen keek Marie wel heel raar toen ik mijn zakdoeken aan het strijken was.
Marie heeft het ook niet zo begrepen op mijn kookkunsten. De biersaus ziet er uit als kots, champignons doen haar denken aan dingen waar ze liever niet in bijt, ze eet niet graag rijst, ze snapt ook niet waarom alles altijd zo gezond moet zijn,... Och ja, meer eten voor mij zeg ik dan.
Ik heb de keuken een grondige poetsbeurt gegeven, dat was ook wel effe nodig. Marie had nog nooit de microgolf uitgekuist, de dampkap afgekuist, of het stof van op de frigo weg gedaan. Het werd dus hoog tijd dat er daar een nieuwe man in huis kwam.

Als wijnkenner-wannabe ben ik zaterdag naar een wijnproef-ding geweest. Goeie wijn, gratis proeven, ze kennen er iets van en het is elke zaterdag. Daar gaan ze mij nog zien!

Na verschillende wandelingen met Nicolai (de husky van Marie), begon ik het vervelend te vinden dat hij steeds aan de leiband trekt. Sinds enkele dagen ben ik dan ook bezig met het heropvoeden van dat beest. Na 3 oefensessies is er al een serieus verschil te zien. Daar zouden ze een reality-show van kunnen maken. “Bart the dogwisperer”, of bestaat er zoal iets? Ik vermoed van wel. Met een kleine verandering van het concept, kan het misschien wel aanslaan bij de kijker thuis.
Er zitten 10 slecht gemanierde honden op een eiland en een hondenkenner moet de beesten heropvoeden. Wat de hondenkenner niet weet, is dat één van de honden eigenlijk geen hond is, maar een vrijgezel verkleed als hond. Op een ander eiland, niet zo ver daar vandaan, zitten 10 vrijgezelle vrouwen op een eiland. Eén miljonair moet naar hun hand dingen. Wat de miljonair echter niet weet, is dat één van de vrijgezellen eigenlijk een hond is. Je ziet het al wel komen, denk je... Toch niet, want de hondenkenner (die eigenlijk meer van katten weet) en de miljonair (die eigenlijk geen miljonair is, maar een lesbische vrouw verkleed als miljonair) weten wel dat er bedriegers in het spel zijn. Het is aan hun om de hond en de vrijgezel te doen geloven dat ze niet weten dat ze een hond of vrijgezel zijn. Als dat hen lukt, mogen ze naar het eindspel. Wat de miljonair en de hondenkenner dan weer niet weten is dat de kijker thuis één hond en één vrijgezel ook naar het eindspel mogen stemmen. Waarschijnlijk wordt dat de grootste, meest bloeddorstige hond, en de blondste en domste vrijgezellin. In dat einspel worden de 4 deelnemers opgesloten in een huis waar helemaal niets te beleven valt. Diegene die het minst rap compleet zot wordt wint: een levenslang en exclusief contract met ‘’Dag Allemaal”.

Vandaag heb ik op het VTTI een presentatie gegeven. Een beetje mijn werk voorstellen dat ik al gedaan heb en wat ik precies nog ga doen hier in het transportation institute. Ik had de indruk dat de meesten het wel begrepen, wat meestal niet het geval is als ik een nogal wiskundige uitleg doe. Het lijkt alsof ik ze overtuigd heb dat ik echt wel weet waar ik mee bezig ben en dat zij het eigenlijk niet zo goed weten.
Na de presentatie kwam er iemand naar mij om te vragen hoe ik zo een mooie presentaties maak. Altijd leuk als het ego wordt gestreeld...
Bovendien heeft mijn promotor hier mij uitgenodigd om in januari mee te gaan naar een conferentie (Transportation Research Board Annual Meeting) in DC. Hij wil het vervoer en het hotel betalen. Leve doktoreren!

Het leuke aan Amerika is dat zowat alles hier veel goedkoper is. Neem nu een massage van 1,5u: 35 dollar. Het blijft wel een kleine € 25, maar voor die prijs vind ge geen massage in Europa.
Toen mijn masseuze zei: ‘”Just take as much clothes off as you want, untill you feel comfortable” en “Are their any places you don’t want me to touch?” leek het wel het begin van één of andere goedkope pornofilm, maar dat was het uiteraard niet.

Ondertussen heb ik hier al wat meer mensen leren kennen, met als gevolg dat ik ook meer aktiviteiten begin te hebben ’s avonds. De zee van tijd die ik hier had, begint stilaan een meer te worden.
Vooral de wekelijkse “jam”-sessies met de plaatselijke rockers is plezant. Mijn gitaar heeft een facelift gekregen (nieuwe snaren en nen draagriem) en ik kan al regelmatig een liedje meedoen. Weliswaar gewoon wat simpele akkoorden meespelen, maar kom...

Hopelijk heb ik volgende keer wat interessante dingen te vertellen en hoef ik jullie niet te vervelen met een beetje gezever en inhoudsloze bladvulling. Anders ga ik helemaal geen lezers meer hebben...