Spring Break

Hier ben ik dan weer. Aangezien jullie mij allemaal ongetwijfeld heeeeeel hard missen, zal ik jullie donkere dagen opvrolijken met een verslagje uit het verre Blacksburg.

Het moet nu ongeveer drie weken geleden zijn dat ik nog iets van mij heb laten horen. Ik probeer noemenswaardige dingen te herinneren, maar mijn geheugen een is een zeef. En aangezien ik toch een beetje moet censureren wat ik op het wereldwijde web gooi, blijft daar uiteindelijk maar weinig stof over om te verslagen.

Sinds een kleine week is het hier schitterend weer. Op dit eigenste moment is het hier 17 oC. Gelukkig had ik twee korte broeken in mijn valies gestoken. Ik ben niet het type persoon dat depressief wordt in de winter, maar het goede weer maakt mij nog vrolijker dan ik normaal al ben.

De doorsnee student is nu ergens in Miami of Cancun aan het fuifen; Het is spring break. Enkele weken geleden waren er ook vage plannen om richting het zuiden te trekken en de Amerikanen te leren hoe ze echt moeten feesten. Spijtig genoeg is het bij plannen gebleven. Rampzalig is dat nu ook weer niet, want ik heb redelijk veel werk nu. Eindelijk ben ik begonnen met experimenten (lees: een beetje rondrijden met auto’s). Het is onwaarschijnlijk hoe dingen vertraging kunnen oplopen en hoe soms alles kan mislopen. Gelukkig ben ik dat al meer dan gewoon van in Leuven en wind ik mij daar helemaal niet in op. Net zoals ik volgende week een presentatie moet geven, daarvoor nog superveel moet voor werken en er geen greintje stress te bespeuren valt.
Om de versnellingspook nog te vinden tussen al de draden van de meetapparatuur en om toch een beetje veilig te rijden, heb ik een Chinese slaaf in dienst. Die jongen aast hier op een beurs en heeft blijkbaar de indruk dat ik daar inzeg in heb. Niets in minder waar, maar het is best handig dat hij alles doet wat ik zeg. Mijn indrukwekkende zweep met Virginia Tech logo (zoals alles anders hier) zal daar ook wel iets mee te maken hebben.
Dit weekend ga ik hem wat data laten analyseren. Redelijk saai: een paar keer klikken, 2 minuten wachten, iets opslaan, nog eens klikken, 5 minuten wachten,... Dan heb ik wel beter dingen te doen, zoals genieten van het goede weer. Hij zal dan wel nog met mijn supersonisch, hoogtechnologisch, megafantaformidastisch programma moeten leren werken.

Deze week is het wat rustiger in huis; Mijn hyperkinetische roommate is een weekje op yoga-kamp. Dat impliceert wel dat ik voor de hond moet zorgen. Maar met dat mooie weer is het best aangenaam om vier keer per dag een wandeling te maken.

De tijd begint hier te korten. Binnen een dikke 3 weken zit ik op de vlieger richting ons Belgenlandje. We zijn dan ook volop mijn afscheidsviering aan het plannen. Het wordt een heus feest-weekend. Dus ofwel hebben ze mij hier heel graag, ofwel zijn ze heel blij dat ik weer naar België vertrek...