Belgium, here I come

Over welgeteld 10 dagen zit ik weer in België. Dit wordt m’n voorlaatste verslag in “the land of the free”.

Vorige vrijdag moest ik een presentatie geven tijdens de twee-weekelijkse vergadering van de “sustainable mobility” groep. Het was een beetje een overzicht van de dingen die ik hier heb uitgericht. Naar goede gewoonte hadden de meesten er weer niets van gesnapt, maar mijn promotor hier duidelijk wel. Hij was erg tevreden en benadrukte dat hij zeker nog wil verder samenwerken als ik weer in België ben. Bovendien had hij me ook halvelings een job aangeboden voor als ik gedaan heb met mijn doctoraat. Ik ga er dus van uit dat men hier tevreden was over mij en dat maakt mij toch ook wel een beetje tevreden.

Met het goede weer, is het “drillfield” het toneel van een heleboel football-wedstrijdjes. De “Virginia State University and Polytechnic Institute” was tot 1875 een militaire school. Op het drillfield werden de dagelijkse drills uitgevoerd, maar vandaag is het gewoon een gigantisch grasveld in het midden van de campus.
Ik was al langer een fan geworden van American football, maar vrijdag heb ik het ook voor het eerst zelf gespeeld. Weliswaar een iets aangepaste vorm die je ook kan spelen zonder allerlei bescherming. Het is niet zo mijn ding, maar ik heb wel twee touchdowns gemaakt en twee diving catches. Belachelijke aanvallende strategiën uitvinden, lukte dan weer wel heel goed. Vooral de “starfish and cirkel” was heel effectief om de tegenploeg te verwarren.
Op zondag hebben we dan echt gevoetbald. Europa tegen de VS. We hebben de VS vernederd. Ik was zelfs de topscorer van de Europeanen. Er was een Ijslander die goed een lange bal kon versturen en mijn tong was de enige die na een kwartier nog niet op de grond hing.

Hoewel ik niet kwaad ben dat ik terug moet naar België (puur objectief gezien, is het daar eigenlijk veel beter), begint het gevoel te komen dat ik het hier toch serieus ga missen. Vooral omdat ik besef dat de kans zeer groot is dat ik Blacksburg en al de vrienden die ik hier heb gemaakt, waarschijnlijk nooit meer ga terugzien. Mijn roommate Marie zal ik denk ik nog wel eens terugzien, evenals een vriendin die deze zomer in Nederland zit voor haar doctoraat. Good old Tom Pardikes loop ik waarschijnlijk ook nog wel eens tegen het lijf.

Maar de plicht roept, ik moet weer gaan baseballen en alles in het werk stellen om die idioten van Antwerpen te tonen dat zij baseball niet hebben uitgevonden.

Dit weekend ga ik er nog eens een lap op geven. Een concert op vrijdag, een baseballmatchke en een fuif meepikken op zaterdag, en zondag is het een afscheidsfeestje waarna we afzakken naar mijn stamcafé voor Belgische bieren aan halve prijs.

Tot snel!