Wennen aan het Amerikaanse leven

Ik ben nu een dikke week in Amerika, maar ik ben er nog niet echt aan gewend.

Enkele verschillen tussen Amerika en Europa:
1) Tapijt - Overal ligt tapijt, zelfs het hele Transportation Institute is voorzien van tapijt. Leuk als ge graag op uw blote voeten rondloopt, maar toch maar redelijk vuil als ge het mij vraagt.
2) Wasmachines - De wasmachines hebben een vertikale draaias. En waar ge de wasverzachter moet indoen, is me nog steeds een raadsel.
3) Suiker - Ze kappen hier suiker in alles. Het is een verschrikkelijk moeilijke opdracht om brood, cornflakes of sojamelk te vinden waar geen suiker (of andere zoetmaker) in zit.
4) Vriendelijkheid - Ik kan het appreciëren als de madam achter de kassa eens vriendelijk lacht, maar ze moeten ook niet overdrijven eh. How are you, how was your day, did you find everything, is a plastic bag ok,... Laat mij verdomme gerust!
5) Recycleren - Papier recycleren kennen ze al, maar voor de rest kappen ze meestal alles gewoon bijeen. En als ge in de winkel uw gerief in uwe rugzak steekt of ne gebruikte plastieken zak terug meeneemt, dan bekijken ze u alsof ge van een andere planeet komt.
6) Schoenen - Witte sportschoenen zijn volledig in de mode.
7) Geld afhalen - In Amerika bestaan er drive-thru ATM's. Zo hoeft ge met uw dikke Amerikaanse reet uwen auto niet uit te komen als ge geld wilt afhalen.

Ondertussen zijn alle administratieve dingen geregeld en ben ik al 3 dagen gaan werken. Omdat ik alleen op den bureau zit, heb ik helemaal geen sociale controle en wordt er volop gegezichtsboekmeelt en geheetpost.
Na enkele papers van VTTI-makelij gelezen te hebben, weet ik welk vlees ik in de kuip heb. De praktijk is dat ze daar gewoon maar wat met hun auto's rondsjeezen en dan wat dingen proberen te verklaren die helemaal niet relevant zijn. Tijd dus dat ik daar mijn gezond Vlaams boerenverstand ter hunner diensten stel.

Vrijdagavond was het pizza-feestje bij ons. Echte Italiaanse pizza gemaakt door een Griekse Amerikaan. Om 22u lag ik wel al in slaap in de zetel, het gevolg van stoppen met koffie drinken en vroeg moeten opstaan.

Zaterdag was het ook gameday in Blacksburg. Van heinde en ver komen mensen naar Blacksburg, sommigen hebben daar zelfs een vakantiehuisje voor de gamedays. Iedereen wordt gek, alles kleurt "maroon" en oranje, de bussen rijden niet meer en in een straal van 10 km is er geen enkel vrije parkeerplaats meer. De mensen beginnen dan ook te "tailgaten": ze zetten een partytent achter hunnen auto, daaronder een tafelke en stoelen, en ze beginnen te fretten en te zuipen dat het gene naam meer heeft. Oh ja, en in de namiddag spelen ze dan een football-matchke, in het bescheiden universiteitsstadionneke met een capaciteit van 16.000 man.

's Avonds ben ik dan gaan "jammen". Een beetje gitaar spelen samen met mannen die er echt iets van kunnen.

Deze week is het officieel break. Overmorgen viert men dat zoveel jaren geleden enkele pelgrims een resem indianen bedankte omdat ze wat eten hadden gekregen, waarna ze zowat alle indianen met de grond gelijk gemaakt hebben. Thanksgiving noemen ze dat. Al dat bedanktgeven interesseert me geen reet. Wat wel interessant is, is dat ik ben uitgenodigd in Chicago om dat te gaan vieren.