De eerste dagen

Blacksburg dag 3. Er is al genoeg gebeurd om een kort verslagje te vullen.

Zondagavond heb ik eerst nog op een gepaste manier afscheid genomen van België. En hoe doe je dat beter dan gewoon pinten gaan pakken op café? Het Mieregemhof was de eerste stopplaats, maar die mannen sluiten daar al om middernacht. Dan maar naar het café dat vroeger de postduif ofzo heette. Mocht "de helaas der dingen" zich in Merchtem hebben afgespeeld, waren de café-scènes ongetwijfeld daar gefilmd. Om een uur of 3 begonnen ze daar toch ook te denken aan sluiten...

Dan die verschrikkelijke vlieger op. Een hele dag wachten en zitten. Gelukkig werkte mijn plan: een hele week te weinig slapen en veel te veel koffie drinken. Resultaat is dan dat ik heel moe was en door het niet drinken van koffie ook een hele tijd heb geslapen in de vlieger. I love it when a plan comes together.

In Roanoke werd ik opgepikt door mijn Puerto-Ricaanse roommate. Na een uurtje babbelen kwamen we dan aan bij "ons" huis. Een doordeweeks Amerikaans huis: exact hetzelfde als zijn buren, overal tapijt, een veel te grote frigo en overal ventilatoren aan de lusters. Ik werd meteen begroet door Nikolai de Siberische husky. Gelukkig was ik al gewaarschuwd: als het lijkt alsof hij je in zoveel mogelijk kleine stukjes wilt verscheuren, zegt hij eigenlijk gewoon vriendelijk gedag. Het huis is gelegen in de wijk "Woods Edge". Inderdaad, aan de edge van de woods, de hoogst bewoonde zone van Blacksburg. 's Avonds zijn we dan even een wandelingetje gaan doen in de omgeving. Het is hier echt heel mooi, met uitzicht op de campus en de rest van Blacksburg. Hier zitten ook enorm veel herten die je zomaar overdag ziet rondlopen.

Dinsdag was mijn eerste volledige dag in de land of the free. Werken was nog niet aan de orde, eerst moest ik nog een heleboel dingen gaan regelen en kopen.
1) Een matras, want diegene die hier lag moest ik twee keer in de nacht oppompen om niet op de grond te slapen.
2) Een gsm, want in de tijden van twitter en facebook moet ge toch altijd bereikbaar zijn eh en de mijne heeft hier geen ontvangst. $30 voor ne gsm met $15 belwaarde, daarvoor kunt ge ni sukkelen eh! Voor diegenen die ooit de drang krijgen om mij onmiddelijk te spreken: +1540/449.2631. Ge kunt mij ook altijd skypen natuurlijk.
3) Een fiets, het is een old-school tweedehands kruising geworden tussen ne veldrijvelo en nen hollandse fiets.
4) Andere dingen die nog minder interessant zijn dan als de rest dat ik hier al heb geschreven.

Mijn roommate, Mariebelle, is gemakshalve ook een vegetariër. Bovendien maakt ze ook graag vruchtensapjes. Tegen mij moet ge geen twee keer zeggen dat er een monsterkaraf vers fruitsap in de frigo staat. Haar weekvoorraad was er op een halve dag aan, dus hebben we 's avonds nog wat watermeloen-appel-sap gemaakt. Verder is Mariebelle ook een fervent yoga-beoefenaarsters. Ik dacht, dat moet ik ook eens proberen. Jawatte, wie dacht dat yoga relaxerend is, moet het zelf maar eens gaan proberen. Buiten het feit dat ge daar in poses moet gaan staan waarvan ik voor gisterenavond dacht dat ze anatomisch onmogelijk waren, is dat ook verschrikkelijk vermoeiend voor uw spieren. Na een kwartier liep het zweet van mijn voorhoofd. En al zeg ik het zelf, ik denk wel dat ik een redelijk goeie conditie heb.

Deze ochtend ging ik dan voor de eerste maal naar het VTTI (Virginia Tech Transportation Institute). Om mij te pesten hebben ze dat aan de andere kant van Blacksburg gelegd, op een goeie 5 mijl van waar ik woon. Mariebelle vond het raar dat ik geen helm had, wel ik nu ook. Begint er maar aan: zonder fietspad tussen de monstertrucks slalommen op wegen waar sinds mensenheugenis nog nooit iemand heeft gefietst. Bovendien was het weer ook lekker Belgisch (motregen), waardoor ik toch wel een deftige jas moest aandoen. Combineer dat met heel veel bergop en bergaf en het resultaat was dat ik een half uur later, na 2 keer aan de dood te zijn ontsnapt, kletsnat van de regen en het zweet toekwam op mijn werk. Het verbaasde mij niet dat daar geen enkele fiets aan de parking te zien was. Morgen ga ik de bus eens proberen...

Mijn eerst werkdag heeft welgeteld 2 uur geduurd. Ik had nog geen account en dus geen internet, dan maar beter thuis werken. Blijkbaar hebben ze daar geen cafetaria en eet iedereen op zijn bureau. Toch maar saai als ge het mij vraagt. Hoe pauzeren ze daar dan? Door een hele voormiddag in de gang te staan babbelen over Amerikaanse sporten blijkbaar. Die werksfeer zal toch effe wennen zijn, denk ik. Wel positief is dat er geen krullig postdoc-aapje de hele tijd zever zit uit te slaan naast mij.