Life is good
Door: Bart
17 Januari 2010 | Verenigde Staten, Blacksburg
Ik zal eens dringend een hersenonderzoek moeten laten doen. Gelukkig ken ik hier mensen die daar een doctoraat rond doen. Het wordt namelijk steeds moeilijker om te herinneren wat ik de voorbije weken heb gedaan, als ik een verslagje wil schrijven. In praktijk gebeuren er dus minstens twee keer zoveel spannende en ongelooflijke dingen dan dat ik hier rapporteer.
Na een lang gesprek met guinness hebben we onderling besloten om toch een halt te roepen aan mijn haarlengte-recordpoging. Sinds ik mijn zus ontslagen heb, lukt het mij niet meer om een normale kapper te vinden. Erger dan een Mexicaanse transexueel die geen engels kan, is moeilijk te vinden. Een obese lispelaar die nog nooit van België had gehoord, kan toch echter ook al tellen. Godzijdank waren zijn haarknipkunsten van een veel hoger niveau dan zijn aardrijkskundekennis. Ik overweeg zelfs om hem eind maart weer een bezoekje te brengen.
Gisterenavond was ik weer te vinden in mijn stamcafé “the cellar”. Een etablissement in een kelder, met slechts één tv en een ruime keuze aan hemelse goedheid van Belgische brouwerijen. De enige plaats waar ge slechts twee keer in het Vlaams moet zeggen “ne Sint Bernardus” alvorens ze u het juiste bier serveren, in een glas dat er nog net mee door kan. De helft van de locals spreekt me al aan met “Leuven” en begint zelf meer en meer Belgisch bier te drinken. Naast “Leuven”, “Flanders” en “the Belgian guy”, ben ik hier ook bekend als lookalike van Ashton Kutcher, Roger Federer en John Mayer.
Na het klassieke tooghangen hebben we ook nog een housparty van archies gecrashed. Redelijk saaie bedoening, met als gevolg dat we met de Europeanen buiten zaten te klagen hoe plat Amerikaanse feestje konden zijn en hoe slecht het bier was dat we op dat moment aan het binnenkappen waren.
Op het programma stond ook een conferentie in Washinton DC: “the 19th Transportation Research Board Annual Meeting”. Mijn eerste conferentie die niets met controle had te maken, en meteen ook de eerste waar ik zelf niets moest presenteren. Spijtig genoeg ook de eerste waar een geen overvloed aan gratis en lekker eten was. Ik kan me troosten met het feit dat het eigenlijk een redelijk interessante conferentie was en dat ik wat goeie ideeën heb opgedaan voor mijn eigen onderzoek.
In DC zijnde kon ik het natuurlijk niet nalaten om mister Jeffrey Darrion Siler II een bezoekje te brengen (alé, 3 bezoekjes). In het passant heb ik daar ook een baseballtraining meegepikt. Ik met mijn grote mond had op café gezegd dat ik met mijn ogen dicht, handen op mijne rug en vingers in mijne neus iedereen kon verslaan met tafelvoetbal. Dat was natuurlijk niet gerekend op ne kicker met plastieken ventjes en 3 keepers per ploeg. Om de Belgische eer te wreken ga ik ze daar volgend weekend inmaken op z’n helaasheid-der-dingens. Hoe Belgischer kan het dan ze daar allemaal af te drogen met een drankspelleke. Tour-de-France zal er gespeeld worden. Nadat ik ontdekt heb dat de tour van deze zomer 11 vlakke ritten, 2 heuvelritten en 6 bergritten omvat, zie ik het al minder goed zitten eigenlijk.
Washington DC is trouwens een mekka voor toeristen. Zowat alle bekende gebouwen van de VS staan daar op een scheet van elkaar. Met een 2 uur durend blitsbezoek, te voet, heb ik eigenlijk de meeste bekende dingen in DC gezien. Inclusief de moestuin van de Obama’s.
Werksgewijs loopt het hier ook van een leien dakje. We hebben ondertussen plannen om op korte termijn twee papers te schrijven. Bovendien gaan we ook een abstract indienen voor een conferentie in juli 2011 in Californië. Als het echt moet...
Ik heb ondertussen ook de bus omgeruild voor de fiets als transportmiddel naar het VTTI. Het boekse van mijn snowboardhelm vermeldde dat de helm ook kan gebruikt worden voor het mountainbiken. Close enough denk ik dan. Het is geen zicht, maar ik voel met toch net iets veiliger in de Amerikaanse auto-jungle.
Leve de flexibiliteit van mijn Egyptische VTTI-promotor. In ruil voor 5 dagen weekendwerk, mag ik binnenkort een weekje verlof nemen. New York, hou u al maar vast.
Ondertussen ben ik ook voor de 3e keer nonkel geworden.
Het leven kan soms mooi zijn.
Na een lang gesprek met guinness hebben we onderling besloten om toch een halt te roepen aan mijn haarlengte-recordpoging. Sinds ik mijn zus ontslagen heb, lukt het mij niet meer om een normale kapper te vinden. Erger dan een Mexicaanse transexueel die geen engels kan, is moeilijk te vinden. Een obese lispelaar die nog nooit van België had gehoord, kan toch echter ook al tellen. Godzijdank waren zijn haarknipkunsten van een veel hoger niveau dan zijn aardrijkskundekennis. Ik overweeg zelfs om hem eind maart weer een bezoekje te brengen.
Gisterenavond was ik weer te vinden in mijn stamcafé “the cellar”. Een etablissement in een kelder, met slechts één tv en een ruime keuze aan hemelse goedheid van Belgische brouwerijen. De enige plaats waar ge slechts twee keer in het Vlaams moet zeggen “ne Sint Bernardus” alvorens ze u het juiste bier serveren, in een glas dat er nog net mee door kan. De helft van de locals spreekt me al aan met “Leuven” en begint zelf meer en meer Belgisch bier te drinken. Naast “Leuven”, “Flanders” en “the Belgian guy”, ben ik hier ook bekend als lookalike van Ashton Kutcher, Roger Federer en John Mayer.
Na het klassieke tooghangen hebben we ook nog een housparty van archies gecrashed. Redelijk saaie bedoening, met als gevolg dat we met de Europeanen buiten zaten te klagen hoe plat Amerikaanse feestje konden zijn en hoe slecht het bier was dat we op dat moment aan het binnenkappen waren.
Op het programma stond ook een conferentie in Washinton DC: “the 19th Transportation Research Board Annual Meeting”. Mijn eerste conferentie die niets met controle had te maken, en meteen ook de eerste waar ik zelf niets moest presenteren. Spijtig genoeg ook de eerste waar een geen overvloed aan gratis en lekker eten was. Ik kan me troosten met het feit dat het eigenlijk een redelijk interessante conferentie was en dat ik wat goeie ideeën heb opgedaan voor mijn eigen onderzoek.
In DC zijnde kon ik het natuurlijk niet nalaten om mister Jeffrey Darrion Siler II een bezoekje te brengen (alé, 3 bezoekjes). In het passant heb ik daar ook een baseballtraining meegepikt. Ik met mijn grote mond had op café gezegd dat ik met mijn ogen dicht, handen op mijne rug en vingers in mijne neus iedereen kon verslaan met tafelvoetbal. Dat was natuurlijk niet gerekend op ne kicker met plastieken ventjes en 3 keepers per ploeg. Om de Belgische eer te wreken ga ik ze daar volgend weekend inmaken op z’n helaasheid-der-dingens. Hoe Belgischer kan het dan ze daar allemaal af te drogen met een drankspelleke. Tour-de-France zal er gespeeld worden. Nadat ik ontdekt heb dat de tour van deze zomer 11 vlakke ritten, 2 heuvelritten en 6 bergritten omvat, zie ik het al minder goed zitten eigenlijk.
Washington DC is trouwens een mekka voor toeristen. Zowat alle bekende gebouwen van de VS staan daar op een scheet van elkaar. Met een 2 uur durend blitsbezoek, te voet, heb ik eigenlijk de meeste bekende dingen in DC gezien. Inclusief de moestuin van de Obama’s.
Werksgewijs loopt het hier ook van een leien dakje. We hebben ondertussen plannen om op korte termijn twee papers te schrijven. Bovendien gaan we ook een abstract indienen voor een conferentie in juli 2011 in Californië. Als het echt moet...
Ik heb ondertussen ook de bus omgeruild voor de fiets als transportmiddel naar het VTTI. Het boekse van mijn snowboardhelm vermeldde dat de helm ook kan gebruikt worden voor het mountainbiken. Close enough denk ik dan. Het is geen zicht, maar ik voel met toch net iets veiliger in de Amerikaanse auto-jungle.
Leve de flexibiliteit van mijn Egyptische VTTI-promotor. In ruil voor 5 dagen weekendwerk, mag ik binnenkort een weekje verlof nemen. New York, hou u al maar vast.
Ondertussen ben ik ook voor de 3e keer nonkel geworden.
Het leven kan soms mooi zijn.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
