Het begin

Na een week vol afscheidsfeestjes en een tussenstop in Frankfurt, begint ons avontuur pas echt in Johannesburg. Eerst was het wennen aan het linksgerijderij. Het links rijden op zich valt wel mee, elke de raamhendel grijpen als je wilt schakelen is wat lastiger. Maar goed, bromponies voorbijstekend en losklippies ontwijkend passeerden we Vereeniging, Koppies, Heuningspruit, Wonderkop, Welkom, Welgeleë, en Eensgevonden, om 5u later in Bloemfontein aan te komen. We dachten dat Bloemfontein superveilig was, maar we waren nog nie half aangekomen in Monaco nie (jawel, daar wonen wij!) en de sjakosj van onze huisbazin werd al gestolen, dat belooft. De hekken met pinnen, de driedubbele prikkeldraad, de troeteldiere (honden) en de “armed response” plakkaatjes halen precies toch niet veel uit. Soit, we waren doodmoe, dus na een snel besoek aan één van de baie veel winkelcentra vielen we als een blok in slaap.
First things first: een bezoek aan de cut. Als snel blijkt dat we toch in een hele mooie, rustige en rijke buurt wonen: Heuwelsig. Op weg naar de Central University of Technology (CUT), worden de straten breder, vuiler en lijken ze gevaarlijker. De universiteit wordt streng bewaakt, maar twee blanke boeren zonder pasje krijgen zich wel door de bewaking gepraat. Dan op zoek naar het kantoor van Pr. Hendrik Du Plessis. De secretaresse, die verdacht veel op Queen Latifah lijkt, verwelkomt ons hartelijk. En nie baie later nie komt ook professor Du Plessis toe. Een professor uit het boekje: verward, nie op de vragen antwoordend nie en met een bureau met een halve meter papier op. Een vertrouwd beeld... Voorlopig zit ik (Bart) nog op een oude bureau, maar zodra het spikplinternieuwe gebouw af is, krijg ik daar een bureau. Na wat gepalaver over UAV’s, optimale controle en andere dingen die Evy nie begrijp nie, is het tijd om Evy haar professor te ontmoeten. Ondanks het feit dat de papieren nog nie in orde is nie, mag ze maandag starten.
Er moet nog vanalles geregeld worden, o.a. internet. Toch vreemd hoe hulpeloos een mens geworden is zonder internet. Gelukkig is er een café met wifi om de hoek. Gratis internet, goedkope cocktails, vriendelijke Afrikaners en sigarettenrook (weer effe wennen). We raakten er aan de praat met John –I will see you in a month– Wilsenach en Philip –don’t scare our visitors– Botha. Een soort vreemde versie van den dikke en den dunne. Bij John werd in de laatste drie weken elke dag ingebroken. Goed om te weten: hij woont op 1 kilometer van Pelonomi, het ziekenhuis waar Evy gaat werken. Philip, werkende als advokaat, had trouwens nog maar één schotwonde... Geen paniek! In onze buurt mag je blijkbaar in je blootje rondwandelen, dan gebeurt er nog niets nie. In ons huis is ook nog nooit ingebroken nie, een hele geruststelling (ondanks het ontbrekende “armed response” plakje aan ons huis). Als je weet wat je doet en weet waar je nie moet kom nie, is het hier eigenlijk nie gevaarlijker nie dan pakweg Peizegem.
Het is hier toch maar een vreemde plek. De apartheid is ongeveer 20 jaar geleden afgeschaft, maar is toch nog wel te zien. Op restaurant zijn de klanten bijna allemaal blank, en de obers en het kuispersoneel zwart. Blanken rijden uitsluitend met een auto, zwarten met een oudere auto, de bus of slenteren op de weg. De Afrikaners (blanken) zijn hier wel supervriendelijk. De zwarten hoogstwaarschijnlijk ook, maar daar hebben we voorlopig nog nie echt contact mee gehad nie. Zowat iedereen stelt zich volledig ten dienste mochten we een probleem hebben of iets nodig hebben (best wel handig zonder de hulp van het internet). Het straatbeeld is redelijk Amerikaans, behalve dan van het feit dat ze hier links rijden en rond alle huizen hekken/muren/prikkeldraad staan.
Zaterdag zijn we naar het Tussen-die-Riviere game reserve gegaan. Daar hebben we al wat kunnen proeven van de Afrikaanse natuur. Hier rond Bloemfontein is het echter nie zo denderend van natuur nie, vooral veel dorre velden. Maar enkele uren rijden brengt je al snel tot wondermooie plekken. Tja, een auto is echt broodnodig hier...
Op maandag heb ik (Bart) een poging gedaan om te gaan werken. Er was daar helemaal niemand nie. Blijkbaar nemen de proffen ook allemaal verlof als de studenten vrij zijn. Op mijn computer kon ik nog nie, want ik nie wist het paswoord nie. Dan maar naar Home Affairs om mijn visum in orde te doen. Na een zotte rit door de townships (arme wijken) van Bloem moest ik tot de conclusie komen dat ze mij op de CUT nie de juiste papieren het meegegeef nie. Wordt vervolgd.
En dan een eerste indruk van Pelonomi Hospital… CHAOS! Bij de maandag morgen overdracht ontmoet ik (Evy) enkele van de andere assistenten: volgens de eerste 3 moet ik wel 'baie sot' zijn hier een jaartje te komen werken (geruststellend!), volgens een volgende dokter ga ik het er ontzettend naar mijn zin hebben en immens veel bijleren (hoewel er ook een geniepig grijnske bij was, toen hij dat zei). Eén ding is zeker, het zal me enkele weken kosten om me hier ten goeie in te werken. Ik werd verwelkomd door een meer dan overvolle wachtzaal patiënten (zo'n 50tal), bijna uitsluitend zwartjes. Xsosa? Zulu? Spreek sy Afrikaans? Or maybe English? Heb nu 2 dagen de prenatale consultasies meegevolgd, maar amai, 't is best even wennen! Pelonomi is een secundair refereercentrum voor de armere klasse. De buurt is er ook duidelijk minder veilig en gezellig dan hier in Heuwelsig, de huisjes krottiger. Er wordt heel wat pathologie voorgeschoteld: hoge bloeddrukskes zijn nogal 'in', HIV en genitale wratjes hot, TBC check... whojee! Geen screening naar Down, vergeet rubella/toxo/CMV... Velen komen hier pas laat opdagen voor hun eerste prenatale consultatie, dus dikwijls is het totaal nie duidelijk nie hoever ze precies zwanger zijn. Er zijn 2 basis echotoestellen die aan de lopende band gebruikt worden. De patiëntendossiers zijn ook té hectisch, baie gesellig om dat gekribbel en al die verkortingen te ontcijferen. Maar m’n Afrikaans gaat er wel op vooruit! Baie salig taaltje! Dit wordt een sot avontuur...

Voor de mensen die ons nu al missen en ons willen bereiken:
Adres: David Botha Crescent 10, Heuwelsig, Bloemfontein
GSM: 0027797993299 (Evy), 0027826418291 (Bart)
Email: evy.gillet@gmail.com en bartsaerens@hotmail.com
Ons internet is nog nie wat het moet wees ni, dus skypen is nog nie aan de orde nie.